Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΣΟΠΟΔΗΣ ήταν έναc; άντρας που εργαζόταν
ως ξυλοκόπος.
Μια μέρα, ο Γιάνν η ς αγόρασε ένα ηλεκτρ ι κό πριόν ι
πιστεύοντας ότι θα τον διευκόλυνε πολύ στη δουλειά.
Η ιδέα του θα ήταν πολύ επιτυχημένη, αν είχε προνοιiσει
να μάθει πρώτα να χειρίζεται το πριόνι - αλλά
δεν το έκανε .
Ένα πρωί, ενώ δούλευε στο δάσος, το ουρλιαχτό
ενός λύκου έκανε τον ξυλοκόπο να χάσει . την συγκέντρωσή
του ... Το ηλεκτρικό πριόνι τού γλίστρησε από τα
χέρ ια , και ο Γιάννης τραυματίστηκε σοβαρά στα δυο του
πόδια.
Τίποτα δεν μπόρεσαν να κάνουν οι γιατροί γ ια να
τα σώσουν, κι έτσ ι ο Γιάννης Κουτσοπόδηc; -σαν θύμα
τηc; προφητικής μοίρας που έφερε τ' όνομά του-, έμεινε
ακρωτηριασμένος πάνω σε μια αναπηρική πολυθρ όνα
για το υπόλοιπο της ζωής του .
Ο Γιάννης έπεσι: σε κατάθλιψη για πολλούς μιiνες
εξαιτίας του ατυχήματο ς. Μετά από ένα χρόνο , φάνηκ ε
ότι λίγο λίγο άρχιζε να καλυτερεύει.
Ωστό σο, κάτι συνωμότησε ενάντια στην ψυχική του
ανάρρωση και , ξαφνικά , ξανάπεσε στη βαθιά και aπύθμενη
κατάθλιψη.
Οι γιατροί τον έστ ε ιλαν στον ψυχίατρο .
Ο Γιάννης Κουτσοπόδης, αφού αντιστάθηκ ε λίγο ,
πήγε να επισκευθεί έναν ειδικό.
Ο ψυχίατρος ήταν ευχάριστος και ήρεμος. Ο Γιάννης
ένιωσε αμέσως εμπιστοσύνη και τόυ διηγήθηκε εν
συντομία τα γεγον ότα που τον είχαν οδηγήσει σε αυτήν
την ψυχολογική κατάσταση.
Ο ψυχίατρος του ε ίπ ε πως καταλάβαινε την κατάθλιψή
του. Η απώλεια των ποδιών ήταν, πράγματι, μια
αιτία που δικαιολογούσε την αγωνία του.
« Δ εν ε ίναι αυτό , γιατρέ » είπε ο Γιάννης . « Η κατά θλιψή
μου δ ε ν έχει να κάνει με την απώλεια των πο διών
μου. Δ εν είναι η αναπηρία π ου με εν ο χλεί πιο πολύ . Αυτό
που με πονά ε ι περισσό τερο είναι η αλλαγή στη σχέση
μου με τους φίλους μου.»
Ο ψυχίατρος άνοιξε τα μάτια κι έμειν ενα τον κοιτάζει
περιμένοντας εξηγήσε ις.
«Πριν το ατύχημ α, οιφίλοι μου έρχονταν κάθε Παρασκευή
να μεβρουν για να πάμε γιαχορό . Μιαδυο φορές
τη βδομά δα μα ζευό μασταν για να βουτήξου με στο
ποτάμι και να παραβγούμε στο κολύμπι. Μέχρι λίγες
μέρες πριν από την εγχείρησή μου, πηγαίναμε τις Κυριακές
για τρέξιμο δίπλα στη θάλασσα . Ωστόσο, φαίνεται
πως εξαιτίας αυτού του ατυχήματος , όχι μόνο έχασα τα
πόδια μου, αλλά και οι φίλοι μου έχασαν την όρεξή τους
να μοιράζονται πράγματα μαζί μου. Κανένας τους δ ε ν με
έχει ξανακαλέσει από τότε, πουθενά.
Ο ψυχίατρος τον κοίταξε και χαμογέλασε .
Του ήταν δύσκολο να πιστέψει ότι ο Γιάννης Κουτσοπόδης
δεν καταλάβαινε πόσο παράλογος ήταν ο
σ υλλογισμός του ...
Ωστόσο , ο ψυχίατρος αποφάσισε να του μιλήσε ι
ανοιχτά για την περίπτωσή του . Αυτός ήξερε καλύτερα
απ ' όλους ότι το μυαλό κρύβει ειδικούς μηχανισμούς που
μπο ρεί να καταστήσουν κάπο ιον άνθρωπο εντελώς ανίκανο
να αντιληφθεί τα προφανή και αυτονόητα.
Ο ψυχίατρος εξήγησε στον Γιάννη Κουτσοπόδη ότι
οι φίλοι του δεν τον απέφευγαν επ ε ιδή δεν τον αγαπούσαν
ή επειδή τον απέρριπταν. Αν και ήταν οδυνηρό , το
ατύχημα ε ίχε αλλάξε ι την πραγματικότητα. Είτε του
άρ ε σε είτε ό χι , δεν ήταν πια οιδανικός σύντροφος για
όσα μοιράζονταν πριν.
«Μα , γιατρέ» τον διέκοψε ο Γιάννης Κουτσοπό δης,
«εγώ ξέρω ότι μπορώ να κολυμπή σω, να τρέξω, ακόμα
και να χορέψω. Ε υτυχώς , έχω μάθει να χειρίζομαι άριστα
την αναπηρική μου καρέκλα και τίποτ 'απ ' αυτά δεν μου
είναι εμπόδιο. »
Ο γιατρός το νηρέμησε και συνέχισε να του εξηγεί.
Οπωσδήποτε, δεν είχε τίποτα εναντίον στο να συνεχίσει
να κάνει τα ίδια πράγματα · αντιθέτως, ήταν πολύ σημαντικό
να μην τα παρατήσει . Απλώς, ήταν δύσκολο να
συνεχίσει να προσπαθεί να τα μοιρα στεί με τους παλιούς
του φίλους.
Ο ψυχίατρος εξήγησε στον Γιάννη ότι, στην πραγματικότητα,
μπορούσε να κολυμπήσει , αλλά θα έπρεπε
να συναγωνιστεί αυτούς που είχαν την ίδια δυσκολία με
τον ίδιο ... Ότι μπορούσε να πάει για χορό, αλλά σε κάποια
λέσχη με άλλους που επίσης δεν θα είχαν πόδια ...
Μπορούσε να προπονείται δίπλα στη θάλασσα, αλλά θα
έπρεπε να μάθει να το κάνει με άλλους ανάπηρους.
Ο Γιάννης έπρεπε να καταλάβει ότι οι φίλοι του δεν
θα ήταν πια μαζί του όπως πριν, γιατί τώρα οι συνθήκες
μεταξύ τους ήταν πολύ διαφορετικές ... Δεν ήταν πια
όμοιοι.
Για να μπορέσει να κάνει αυτά που επιθυμούσε -και
άλλα περισσότερα- , θα ήταν καλύτερα να συνηθίσει να
τα κάνει με τους ομοίους του. Θα έπρεπε, λοιπόν, να αφιερωθεί
στο να δημιουργήσει νέες σχέσεις με ανθρώπους
σαν κι αυτόν.
Ο Γιάννης αισθάνθηκε σαν να τραβήχτηκε ένα πέπλο
μέσα στο μυαλό του, κι αυτή η αίσθηση τον γαλήνεψε.
«Είναι δύσκολο να σαc; εξηγήσω πόσο ευγνώμων
σας είμαι για τη βοήθειά σας γιατρέ » είπε ο Γιάννης.
« Με έφεραν εδώ οι φίλοι σαc; σχεδόν με το ζόρι, αλλά
τώρα βλέπω πως είχαν δίκιο. Κατάλαβα το μήνυμά σας
και σας βεβαιώνω πως θα ακολουθήσω τις συμβουλές
σας, γιατρέ. Ευχαριστώ πολύ, η επίσκεψή μου εδώ ηταν
πραγματικά πολύ χρήσιμη.
« Νέες σχέσεις με ανθρώπους σαν κι εμένα » επαναλάμβανε
ο Γιάννης για να μην το ξεχάσει.
Και τότε, ο Γιάννηc; Κουτσοπόδηc; βγιiκε από το ιατρείο
και γύρισε σπίτι του ...
Έβαλε μπροc; το ηλεκτρικό του πριόνι ...
Σχεδίαζε να κόψει τα πόδια όλων των φίλων του, κι
έτσι να « δημιουργήσει » κάποιους σαν κι αυτόν.
No comments:
Post a Comment