Μια φορά κι έναν καιρό, σ' ένα βασίλειο μακρινό και
απομονωμένο, ήταν ένας βασιλιάς που του άρεσε πολύ
η δuναμη της εξουσίας. Όμως, δεν μποροuσε να ικανοποιήσει
το πάθος του για εξουσία απλώς και μόνο κατέ χοντάς
την. Είχε και την ανάγκη να τον θαυμάζουν όλοι
για τη δUναμή του. Έτσι, -όπως η μητριά της Χιονάτης
που δεν της έφτανε μόνο να βλέπει την ομορφιά της
χρειαζόταν κι αυτός να κοιτάζεται σ' έναν καθρέφτη
που να του λέει πόσο δυνατός ήταν. Δεν είχε μαγικοuς
καθρέφτες, αλλά ένα σωρό αυλικοuς και υπηρέτες τους
οποίους ρωτοuσε αν ήταν αυτός ο πιο δυνατός άνδρας
του βασιλείου .
Απαράλλαχτα, όλοι του απαντοuσαν:
« Μεγαλειότατε, είσαι πολu δυνατός, αλλά ξέρεις ότι
ο μάγοις έχει μια δύναμη που κανένας άλλος δεν κατέχει.
Αυτός, γνωρίζει το μέλλον».
Εκείνη την εποχή, αλχημιστές, φιλοσόφους, στοχαστές,
ιερείς και αποκρυφιστές τους αποκαλούσαν, γενικεύοντας,
«μάγους » .
Ο βασιλιάς ζήλευε πολύ το μάγο του βασιλείου, ο
οποίος όχι μόνο είχε τη φήμη ανθρώπου καλού και γενναιόδωρου,
αλλά και αγαπητού στο λαό που τον θαύμαζε
και γιόρταζε που υπήρχε αυτόι:; ο άνθρωπος και ζούσε
εκεί.
Δεν έλεγαν τα ίδια και για τον βασιλιά.
Ίσωι:; επειδή είχε ανάγκη να αποδεικνύει συνεχώς
ότι αυτόι:; κυβερνούσε, ο βασιλιάς δεν ήταν ούτε δίκαιοι:;
ούτε αμερόληπτοι:;, και ακόμα λιγότερο καλός και ευγενικός.
Μια μέρα, κουρασμένοι:; να ακούει τον κόσμο να του
λέει πόσο δυνατός και αγαπητός ήταν ο μάγοι:;, ή υποκινούμενοι:;
από αυτό το κράμα ζήλειαι:; και φόβου που
προκαλεί ο φθόνος, ο βασιλιάς κατέστρωσε ένα σχέδιο:
θα οργάνωνε μια μεγάλη γιορτή στην οποία θα προσκαλούσε
το μάγο. Μετά το δείπνο, θα ζητούσε την προσοχή
όλων. Θα καλούσε το μάγο στο κέντρο της αίθουσας
και, μπροστά στους aυλικούς, θα τον ρωτούσε αν ήταν
αλήθεια ότι ήξερε να διαβάζει το μέλλον. Ο καλεσμένος
θα είχε δύο δυνατότητες: ή να πει όχι, διαψεύδοντας έτσι
το θαυμασμό των υπολοίπων, η να πει ναι, επιβεβαιώνοντας
την αιτία τηις φημης του. Τότε, θα του ζητούσε να
πε ι πο ια ημερομηνία επρόκειτο να πεθάνει ο μάγος του
βασιλείου. Αυτός θα έδινε μια απάντηση , μια οποιαδήιποτε
μέρα- δεν είχε σημασία ποια. Ο βασιλιάς σχεδίαζε
να τραβήξει το σπαθί του και να τον σκοτώσει την ίδια
εκείνη στιγμή. Έτσι, θα κατάφερνε δύο πράγματα με ένα
μονο χτύπημα: το πρώτο, να απαλλαγεί από τον εχθρό
του για πάντα , το δεύτερο, να αποδείξει ότι ο μάγοις δεν
·ειχε μπορέσει να δει το μέλλον, μιας και θα είχε κάνει
λάθος στην πρόβλεψή του. Σε μία μόνο νύχτα θα τελείων
αν ο μάγος και ο μύθος των δυνάμεών του ...
Ο ι προετοιμασίες ξεκίνησαν αμέσως, και πολύ γρήγορα
έφτασε η μέρα της γιορτής.
Μετά από ένα μεγάλο δείπνο, ο βασιλιάς έφερε τον
μάγο στο κέντρο και του μίλησε:
« Είναι αλήθεια ότι μπορείς να διαβάζεις το μέλλον;»
« Λίγο, είπε ο μάγος. »
« Και μπορείς να διαβάσεις και το δικό σου μέλλον; »
« Λίγο, είπε ο μάγοι:;. »
«Τότε, θέλω να μου δώσεις μια απόδειξη» συνέχισε
ο βασιλιάς. «Ποια μέρα θα πεθάνεις; Ποια είναι η ημερομηνία
του θανάτου σου; » Ο μάγος χαμογέλασε, τον
κοίταξε στα μάτια και δεν απάντησε.
«Τι έγινε μάγε ;» είπε ο βασιλιάς χαμογελώντας . «Δεν
το ξέρεις; Δεν είναι αλήθεια ότι μπορείς να διαβάζεις το
μέλλον; »
«Δεν είναι αυτό ... » απάντησε ο μάγος, «αλλά αυτό
που ξέρω δεν τολμώ να σου το πω. »
«Τι σημαίνει δεν τολμάς; » είπε ο βασιλιάς. «Είμαι
ανώτερός σου και σε διατάζω να μου το πεις. Πρέπει να
καταλάβεις ότι είναι πολύ σημαντικό για το βασίλειο να
ξέρουμε πότε θα χάσουμε τις πιο εξέχουσες προσωπικότητές
μας. Απάντησέ μου λοιπόν. Πότε θα πεθάνει ο μάγος
του βασιλείου;»
Μετά από μια γεμάτη ένταση σιωπή, ο μάγος τον
κοίταξε και είπε:
«Δεν μπορώ να σου πω ακριβώς την ημερομηνία,
αλλά ξέρω ότι ο μάγος θα πεθάνει ακριβώς μία μέρα πριν
το βασιλιά . »
Για λίγες στιγμές, ο χρόνος πάγωσε. 'Ενας ψίθυρος
απλώθηκε ανάμεσα στους καλεσμένους.
Ο βασιλιάς πάντα έλεγε ότι δεν πίστευε ούτε σε μάγους
ούτε σε προφητείες, αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν
τόλμησε να σκοτώσει το μάγο. Αργά, ο άρχοντας κατέβασε
τα χέρια κι έμεινε σιωπηλός.
Οι σκέψεις στριμώχνονταν στο κεφάλι του. Συνειδητοποίησε
ότι είχε κάνει λάθος. Το μίσος του είχε γίνει
ο χειρότερος σύμβουλος.
«Μεγαλειότατε, χλόμιασες. Τι σου συμβαίνει; ρώτησε
ο καλεσμένος.»
«Αισθάνομαι άσχημα» απάντησε ο μονάρχης. «Θα
πάω στο δωμάτιό μου. Σε ευχαριστώ που ήρθες ... »
Και με μια αόριστη χειρονομία, στράφηκε σιωπηλός
και κατευθύνθηκε προς τα διαμερίσματά του.
Σκέφτηκε πως ο μάγος ήταν έξυπνος. Είχε δώσει
την μοναδική απάντηση που μπορούσε να αποτρέψει το
θάνατό του.
Άραγε, να είχε μαντέψει το θάνατό του;
Η πρόβλεψη δεν μπορούσε να είναι αληθινή. Αλλά,
κι αν ήταν; Ένιωθε μπερδεμένος και ζαλισμένος ...Ο
βασιλιάς επέστρεψε και είπε με βροντερή φωνή:
« Μάγε, είσαι διάσημος στο βασίλειο για τη σοφία
σου . Σε παρακαλώ να περάσεις αυτή τη νύχτα στο παλατι
, γιατί πρέπει να σε συμβουλευτώ το πρωί πριν πάρω
κάποιες βασιλικές αποφάσεις.»
« Μεγαλειότατε! Θα είναι μεγάλη μου τιμή ... » είπε ο
κα λεσμένος υποκλινόμενος.
Ο βασιλιάς διέταξε τους προσωπικούς του φρουρούς να
σ υνοδεύσουν το μάγο μέχρι τα δωμάτια των καλεσμένων
του παλατιού και να επιτηρούν την πόρτα του σιγουρεύοντας
ότι δεν θα του συνέβαινε τίποτα .
Εκείνη τη νύχτα ο βασιλιάς δεν μπόρεσε να aποκοιμηθεί.
Ήταν πολύ aνήσυχος, σκεφτόταν τι θα συνέβαιν
ε αν του μάγου του 'χε κάτσει άσχημα το φαγητό, τΊ αν
πάθαινε κάποιο ατύχημα κατά τη διάρκεια της νύχτας, ή
αν, απλώς, είχε έρθει η ώρα του.
Πολύ νωρίς το πρωί, ο βασιλιάς χτύπησε την πόρτα
του καλεσμένου του.
Ποτέ στη ζωή του δεν του 'χε περάσει η σκέψη να
συμβουλευτεί κάποιον πριν πάρει τις αποφάσεις του,
αλλά αυτή τη φορά, αμέσως μόλις ο μάγος τον δέχτηκε,
έκανε μια ερώτηση, καθώς χρειαζόταν μια δικαιολογία.
Και ο μάγος, που ήταν σοφός , του έδωσε μια απάντηση
σωστή, δημιουργική και δίκαιη.
Ο βασιλιάς, σχεδόν χωρίς να ακούσει την απάντηση,
επαίνεσε τον φιλοξενούμενό του για την ευφυΤα του
και του ζήτησε να κάτσει μια μέρα παραπάνω, υποτίθεται
για να τον « συμβουλευτεί » για κάποιο άλλο ζήτημα ...
(Προφανώς, ο βασιλιάς ήθελε μόνο να είναι σίγουρος ότι
δεν θα του συνέβαινε τίποτα.)
Ο μάγος, ο οποίος απολάμβανε την ελευθερία που
μόνο οι φωτισμένοι κατακτούν, δέχτηκε.
Από τότε και κάθε μέρα, το πρωί ri το βράδυ, ο βασιλιάς
πήγαινε μέχρι τα δωμάτια του μάγου για να τον
συμβουλευτεί και να τον δεσμεύσει για μια νέα συμβουλή
την επόμενη μέρα.
Δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι ο βασιλιάς να αντιληφθεί
ότι οι προτροπές του καινούργιου του συμβούλου
ήταν πάντα σωστές, και κατέληξε, σχεδόν χωρίς να
το καταλάβει, να τις υπολογίζει σε κάθε μια από τις απο φάσεις
του.
Πέρασαν οι μήνες, και μετά τα χρόνια.
Και, όπως πάντα, κοντά σε αυτόν που ξέρει, μαθαίνει
κι αυτός που δεν ξέρει.
Έτσι κι έγινε. Σιγά σιγά, ο βασιλιάς γινόταν όλο και
πιο δίκαιος .
Δεν ήταν πια ούτε δεσποτικός ούτε αυταρχικός. Δεν
είχε πια την ανάγκη να αισθάνεται δυνατός, και μάλλον
γι' αυτό δεν είχε και την ανάγκη να επιδεικνύει τη δύναμή
του.
Άρχισε να καταλαβαίνει ότι και η ταπεινοφροσύνη
μπορούσε να έχει πλεονεκτήματα.
Άρχισε να κυβερνά με περισσότερη σοφία και γενναιοδωρία.
Ετσι έγινε , κι ο λαός του άρχισε να τον αγαπά όπως
δεν των είχε αγαπήσει ποτέ πριν.
Ο βασιλιάς δεν πήγαινε πια να δει τον μάγο για να ρωτισει
για την υγεία του , μα για να μάθει, να μοιραστεί
μια απόφασ η , ή απλώς για να κουβεντιάσει.
Ο βασιλιάς και ο μάγος κατέληξαν να γίνουν επιστήθιοι φίλοι .
Μ έ χρ ι που, μια μέρα, πάνω από τέσσερα χρόνια μετά
από εκείνο το δείπν ο, χωρίς να υπάρξει κανέ να κίνητρο ,
ο βασιλιάς θυμήθηκε.
Θυμήθηκε πως αυτός ο άνθρωπος , που τώρα θεωρούσε
τον καλύτερό του φίλο, είχε υπάρξει μισητός
εχθρός του .
Θυμήθηκε το σχέδιο που είχε οργανώσει για να τον
σκοτώσει .
Και συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει
να κρατάει αυτό το μυστικό χωρίς να αισθάνεται υποκριτής.
Ο βασιλιάς μάζεψε το κουράγιο του και πήγε μέχρι
το δωμάτιο του μάγου. Χτύπησε την πόρτα και , μόλις
μπ ήκ ε , είπε:
« Αδελφέ μου , έχω κάτι να σου πω που μου βαραίνει
το στήθος .»
« Μίλα » είπε ο μάγος, « αλάφρωσε την καρδιά σου.»
«Τη νύχτα που σε κάλεσα σε δείπνο και σε ρώτησα
για το θάνατό σου , δεν ήθελα να μάθω τίποτα για το
μ έλλον σου. Σχεδίαζα να σε σκοτώσω ό,τι κι αν μου απαντούσες.
Ήθελα ο απρόσμενος θανατός σου να απομυθοποιούσε
τη φήμη σου ως μαντη. Σε μισούσα γιατί όλοι
σε αγαπούσαν ... Ντρέπομαι τόσο ... »
Ο βασιλιό.ς εισέπνευσε βαθιό. και συνέχισε :
« Εκείνη τη νύχτα δεν τόλμησα να σε σκοτώσω , και
τώρα που είμαστε φίλοι -παραπανω από φίλοι· αδελφοί
με τρομοκρατεί η σκέψη όλων όσα θα είχα χασει
αν το είχα κανει. Σημερα αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να
συνεχίσω να σου κρύβω την ντροπή μου. Είχα αναγκη
να σου τα πω όλα αυτό. για να με συγχωρήσεις ή να με
απορρίψεις, αλλό. χωρίς απατες. »
Ο μαγος τον κοίταξε και του είπε :
«Άργησες πολύ μέχρι να μπορέσεις να μου το πεις.
Αλλα, όπως και να 'χει, χαίρομαι που το έκανες. .. Αυτό
θα μου επιτρέψει να σου πω ότι το ήξερα ήδη. Όταν μου
έκανες εκείνη την ερώτηση και χαίδεψες με το χέρι σου
τη λαβή του σπαθιού σου, ήταν τόσο ξεκαθαρη η πρόθεσή
σου, που δεν χρειαζόταν να είμαι μαντης για να καταλαβω τι σκεφτόσουν να κανεις. »
Ο μαγος χαμογέλασε και ακούμπησε το χέρι του
στον ώμο του βασιλια .
« Σαν δίκαιη ανταμοιβη για την ειλικρίνεια σου,
οφείλω να σου πω ότι κι εγώ σου είπα ψέματα. Σου ομολογώ
ότι επινόησα αυτήν την παραλογη ιστορία για τον
θανατό μου πριν απ' τον δικό σου, για να σου δώσω ένα
μαθημα. Ένα μαθημα που δεν είχες μπορέσει να μαθεις
μέχρι σήμερα . "Ισως να είναι το πιο σημαντικό απ ' ό σα
σου έχω διδαξει.
»Πορευόμαστε στη ζωή απορρίπτοντας με βδελυγμία
χαρακτηριστικά των άλλων, ή ακόμα και δικά μας, που
Ο ε ωρούμε ευτελή, απειλητικά ή άχρηστα ... Όμως, αν
καθόμασταν λίγο να το σκεφτούμε, θα καταλαβαίναμ
ε πόσο δύσκολο θα μας ηταν να ζήσουμε χωρίς αυτά
που πολλές φορές περιφρονούμε.
» Ο θάνατός σου, αγαπημένε μου φίλε, θα έρθει ακριβώς
τ ην ημέρα του θανάτου σου, κι οuτε ένα λεπτό νωρίτε ρα.
Ε ίναι σημαντικό να ξέρεις ότι εγώ είμαι γ έ ρος, και η δική
μ ο υ μέρα μάλλον πλησιάζει. Δεν υπάρχει κανένας λόγος
να σκέφτεσαι ότι η δική σου αποχώρηση θα πρέπει να
ε ίναι δεμένη με τη δικιΊ μου. Είναι οι ζωές μας που συνδέθηκαν,
όχι οι θάνατοί μας. »
Ο βασιλιό.ς και ο μάγος αγκαλιάστηκαν και γιόρτασαν
πίνοντας στην εμπιστοσύνη που τους ενέπνεε εκείνη η
σ χέση που είχαν χτ ίσει μαζί.
Ο μύθος λέει πως,
ανεξηγητα,
την ίδια εκείνη νύχτα ,
ο μάγος. ..
πέθαν ε στο ν ύπνο του .
Ο βασιλιάς έμαθε την κακη είδηση την επόμενη μ έ ρα
κ αι αισθό.νθηκε εγκαταλ ε λειμμέν ο ς. Δ ε ν αγωνιούσε σ τη
τη σκέψη του δικού του θανό.του , καθώς είχε μάθει από
το μάγο να ζει απελευθερωμένος από την ιδέα της παραμονής
του σε τούτον εδώ τον κόσμο.
Ήταν θλιμμένος για το θάνατο του φίλου του. Εξαι τίας
ποιας παράξενης σύμπτωσης είχε μπορέσει ο βασιλιάς
να μιλήσει στο μάγο γι' αυτό το θέμα, ακριβώς τη
νύχτα του θανάτου του;
Είναι πιθανό, με τρόπο ανεξήγητο, ο μάγος να είχε
επηρεάσει τιc; καταστάσεις ώστε ο βασιλιάς να μπορ έσε ι
να του εξομολογηθεί το μυστικό του και να απελευθερωθεί
από το φόβο του να πεθάνει την επόμενη μέρα.
Ήταν μια τελευταία πράξη αγάπης για να τον λυτρώσει
από τουc; αλλοτινούς του φόβους ...
Λένε πωc; ο βασιλιάς σηκώθηκε κι έσκαψε με τα ίδια
του τα χέρια έναν τάφο για τον φίλο του στον κήπο,
κάτω απ ' το παράθυρό του.
Έθαψε εκεί το σώμα του, και την υπόλοιπη μέρα την
πέρασε δίπλα στο βουναλάκι με το χώμα, να κλαίει όπωc;
κλαίμε μόνο τους πολύ αγαπημένους μαc; που χάθηκαν.
Και, μόλις έπεσε η νύχτα, ο βασιλιάς επέστρεψε στο
δωμάτιό του.
Λέει ο μύθος πωc; την ίδια εκείνη νύχτα, είκοσι τέσσερις
ώρεc; μετά το θάνατο του μάγου, ο βασιλιάς πέθανε στο
κρεβάτι του ενώ κοιμόταν .. .
Ίσως ήταν σύμπτωση .. .
Ίσως ηταν ο πόνος ...
Ίσως για να επιβεβαιώσει την τελευταία διδαχή του
δασκάλου του.
απομονωμένο, ήταν ένας βασιλιάς που του άρεσε πολύ
η δuναμη της εξουσίας. Όμως, δεν μποροuσε να ικανοποιήσει
το πάθος του για εξουσία απλώς και μόνο κατέ χοντάς
την. Είχε και την ανάγκη να τον θαυμάζουν όλοι
για τη δUναμή του. Έτσι, -όπως η μητριά της Χιονάτης
που δεν της έφτανε μόνο να βλέπει την ομορφιά της
χρειαζόταν κι αυτός να κοιτάζεται σ' έναν καθρέφτη
που να του λέει πόσο δυνατός ήταν. Δεν είχε μαγικοuς
καθρέφτες, αλλά ένα σωρό αυλικοuς και υπηρέτες τους
οποίους ρωτοuσε αν ήταν αυτός ο πιο δυνατός άνδρας
του βασιλείου .
Απαράλλαχτα, όλοι του απαντοuσαν:
« Μεγαλειότατε, είσαι πολu δυνατός, αλλά ξέρεις ότι
ο μάγοις έχει μια δύναμη που κανένας άλλος δεν κατέχει.
Αυτός, γνωρίζει το μέλλον».
Εκείνη την εποχή, αλχημιστές, φιλοσόφους, στοχαστές,
ιερείς και αποκρυφιστές τους αποκαλούσαν, γενικεύοντας,
«μάγους » .
Ο βασιλιάς ζήλευε πολύ το μάγο του βασιλείου, ο
οποίος όχι μόνο είχε τη φήμη ανθρώπου καλού και γενναιόδωρου,
αλλά και αγαπητού στο λαό που τον θαύμαζε
και γιόρταζε που υπήρχε αυτόι:; ο άνθρωπος και ζούσε
εκεί.
Δεν έλεγαν τα ίδια και για τον βασιλιά.
Ίσωι:; επειδή είχε ανάγκη να αποδεικνύει συνεχώς
ότι αυτόι:; κυβερνούσε, ο βασιλιάς δεν ήταν ούτε δίκαιοι:;
ούτε αμερόληπτοι:;, και ακόμα λιγότερο καλός και ευγενικός.
Μια μέρα, κουρασμένοι:; να ακούει τον κόσμο να του
λέει πόσο δυνατός και αγαπητός ήταν ο μάγοι:;, ή υποκινούμενοι:;
από αυτό το κράμα ζήλειαι:; και φόβου που
προκαλεί ο φθόνος, ο βασιλιάς κατέστρωσε ένα σχέδιο:
θα οργάνωνε μια μεγάλη γιορτή στην οποία θα προσκαλούσε
το μάγο. Μετά το δείπνο, θα ζητούσε την προσοχή
όλων. Θα καλούσε το μάγο στο κέντρο της αίθουσας
και, μπροστά στους aυλικούς, θα τον ρωτούσε αν ήταν
αλήθεια ότι ήξερε να διαβάζει το μέλλον. Ο καλεσμένος
θα είχε δύο δυνατότητες: ή να πει όχι, διαψεύδοντας έτσι
το θαυμασμό των υπολοίπων, η να πει ναι, επιβεβαιώνοντας
την αιτία τηις φημης του. Τότε, θα του ζητούσε να
πε ι πο ια ημερομηνία επρόκειτο να πεθάνει ο μάγος του
βασιλείου. Αυτός θα έδινε μια απάντηση , μια οποιαδήιποτε
μέρα- δεν είχε σημασία ποια. Ο βασιλιάς σχεδίαζε
να τραβήξει το σπαθί του και να τον σκοτώσει την ίδια
εκείνη στιγμή. Έτσι, θα κατάφερνε δύο πράγματα με ένα
μονο χτύπημα: το πρώτο, να απαλλαγεί από τον εχθρό
του για πάντα , το δεύτερο, να αποδείξει ότι ο μάγοις δεν
·ειχε μπορέσει να δει το μέλλον, μιας και θα είχε κάνει
λάθος στην πρόβλεψή του. Σε μία μόνο νύχτα θα τελείων
αν ο μάγος και ο μύθος των δυνάμεών του ...
Ο ι προετοιμασίες ξεκίνησαν αμέσως, και πολύ γρήγορα
έφτασε η μέρα της γιορτής.
Μετά από ένα μεγάλο δείπνο, ο βασιλιάς έφερε τον
μάγο στο κέντρο και του μίλησε:
« Είναι αλήθεια ότι μπορείς να διαβάζεις το μέλλον;»
« Λίγο, είπε ο μάγος. »
« Και μπορείς να διαβάσεις και το δικό σου μέλλον; »
« Λίγο, είπε ο μάγοι:;. »
«Τότε, θέλω να μου δώσεις μια απόδειξη» συνέχισε
ο βασιλιάς. «Ποια μέρα θα πεθάνεις; Ποια είναι η ημερομηνία
του θανάτου σου; » Ο μάγος χαμογέλασε, τον
κοίταξε στα μάτια και δεν απάντησε.
«Τι έγινε μάγε ;» είπε ο βασιλιάς χαμογελώντας . «Δεν
το ξέρεις; Δεν είναι αλήθεια ότι μπορείς να διαβάζεις το
μέλλον; »
«Δεν είναι αυτό ... » απάντησε ο μάγος, «αλλά αυτό
που ξέρω δεν τολμώ να σου το πω. »
«Τι σημαίνει δεν τολμάς; » είπε ο βασιλιάς. «Είμαι
ανώτερός σου και σε διατάζω να μου το πεις. Πρέπει να
καταλάβεις ότι είναι πολύ σημαντικό για το βασίλειο να
ξέρουμε πότε θα χάσουμε τις πιο εξέχουσες προσωπικότητές
μας. Απάντησέ μου λοιπόν. Πότε θα πεθάνει ο μάγος
του βασιλείου;»
Μετά από μια γεμάτη ένταση σιωπή, ο μάγος τον
κοίταξε και είπε:
«Δεν μπορώ να σου πω ακριβώς την ημερομηνία,
αλλά ξέρω ότι ο μάγος θα πεθάνει ακριβώς μία μέρα πριν
το βασιλιά . »
Για λίγες στιγμές, ο χρόνος πάγωσε. 'Ενας ψίθυρος
απλώθηκε ανάμεσα στους καλεσμένους.
Ο βασιλιάς πάντα έλεγε ότι δεν πίστευε ούτε σε μάγους
ούτε σε προφητείες, αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν
τόλμησε να σκοτώσει το μάγο. Αργά, ο άρχοντας κατέβασε
τα χέρια κι έμεινε σιωπηλός.
Οι σκέψεις στριμώχνονταν στο κεφάλι του. Συνειδητοποίησε
ότι είχε κάνει λάθος. Το μίσος του είχε γίνει
ο χειρότερος σύμβουλος.
«Μεγαλειότατε, χλόμιασες. Τι σου συμβαίνει; ρώτησε
ο καλεσμένος.»
«Αισθάνομαι άσχημα» απάντησε ο μονάρχης. «Θα
πάω στο δωμάτιό μου. Σε ευχαριστώ που ήρθες ... »
Και με μια αόριστη χειρονομία, στράφηκε σιωπηλός
και κατευθύνθηκε προς τα διαμερίσματά του.
Σκέφτηκε πως ο μάγος ήταν έξυπνος. Είχε δώσει
την μοναδική απάντηση που μπορούσε να αποτρέψει το
θάνατό του.
Άραγε, να είχε μαντέψει το θάνατό του;
Η πρόβλεψη δεν μπορούσε να είναι αληθινή. Αλλά,
κι αν ήταν; Ένιωθε μπερδεμένος και ζαλισμένος ...Ο
βασιλιάς επέστρεψε και είπε με βροντερή φωνή:
« Μάγε, είσαι διάσημος στο βασίλειο για τη σοφία
σου . Σε παρακαλώ να περάσεις αυτή τη νύχτα στο παλατι
, γιατί πρέπει να σε συμβουλευτώ το πρωί πριν πάρω
κάποιες βασιλικές αποφάσεις.»
« Μεγαλειότατε! Θα είναι μεγάλη μου τιμή ... » είπε ο
κα λεσμένος υποκλινόμενος.
Ο βασιλιάς διέταξε τους προσωπικούς του φρουρούς να
σ υνοδεύσουν το μάγο μέχρι τα δωμάτια των καλεσμένων
του παλατιού και να επιτηρούν την πόρτα του σιγουρεύοντας
ότι δεν θα του συνέβαινε τίποτα .
Εκείνη τη νύχτα ο βασιλιάς δεν μπόρεσε να aποκοιμηθεί.
Ήταν πολύ aνήσυχος, σκεφτόταν τι θα συνέβαιν
ε αν του μάγου του 'χε κάτσει άσχημα το φαγητό, τΊ αν
πάθαινε κάποιο ατύχημα κατά τη διάρκεια της νύχτας, ή
αν, απλώς, είχε έρθει η ώρα του.
Πολύ νωρίς το πρωί, ο βασιλιάς χτύπησε την πόρτα
του καλεσμένου του.
Ποτέ στη ζωή του δεν του 'χε περάσει η σκέψη να
συμβουλευτεί κάποιον πριν πάρει τις αποφάσεις του,
αλλά αυτή τη φορά, αμέσως μόλις ο μάγος τον δέχτηκε,
έκανε μια ερώτηση, καθώς χρειαζόταν μια δικαιολογία.
Και ο μάγος, που ήταν σοφός , του έδωσε μια απάντηση
σωστή, δημιουργική και δίκαιη.
Ο βασιλιάς, σχεδόν χωρίς να ακούσει την απάντηση,
επαίνεσε τον φιλοξενούμενό του για την ευφυΤα του
και του ζήτησε να κάτσει μια μέρα παραπάνω, υποτίθεται
για να τον « συμβουλευτεί » για κάποιο άλλο ζήτημα ...
(Προφανώς, ο βασιλιάς ήθελε μόνο να είναι σίγουρος ότι
δεν θα του συνέβαινε τίποτα.)
Ο μάγος, ο οποίος απολάμβανε την ελευθερία που
μόνο οι φωτισμένοι κατακτούν, δέχτηκε.
Από τότε και κάθε μέρα, το πρωί ri το βράδυ, ο βασιλιάς
πήγαινε μέχρι τα δωμάτια του μάγου για να τον
συμβουλευτεί και να τον δεσμεύσει για μια νέα συμβουλή
την επόμενη μέρα.
Δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι ο βασιλιάς να αντιληφθεί
ότι οι προτροπές του καινούργιου του συμβούλου
ήταν πάντα σωστές, και κατέληξε, σχεδόν χωρίς να
το καταλάβει, να τις υπολογίζει σε κάθε μια από τις απο φάσεις
του.
Πέρασαν οι μήνες, και μετά τα χρόνια.
Και, όπως πάντα, κοντά σε αυτόν που ξέρει, μαθαίνει
κι αυτός που δεν ξέρει.
Έτσι κι έγινε. Σιγά σιγά, ο βασιλιάς γινόταν όλο και
πιο δίκαιος .
Δεν ήταν πια ούτε δεσποτικός ούτε αυταρχικός. Δεν
είχε πια την ανάγκη να αισθάνεται δυνατός, και μάλλον
γι' αυτό δεν είχε και την ανάγκη να επιδεικνύει τη δύναμή
του.
Άρχισε να καταλαβαίνει ότι και η ταπεινοφροσύνη
μπορούσε να έχει πλεονεκτήματα.
Άρχισε να κυβερνά με περισσότερη σοφία και γενναιοδωρία.
Ετσι έγινε , κι ο λαός του άρχισε να τον αγαπά όπως
δεν των είχε αγαπήσει ποτέ πριν.
Ο βασιλιάς δεν πήγαινε πια να δει τον μάγο για να ρωτισει
για την υγεία του , μα για να μάθει, να μοιραστεί
μια απόφασ η , ή απλώς για να κουβεντιάσει.
Ο βασιλιάς και ο μάγος κατέληξαν να γίνουν επιστήθιοι φίλοι .
Μ έ χρ ι που, μια μέρα, πάνω από τέσσερα χρόνια μετά
από εκείνο το δείπν ο, χωρίς να υπάρξει κανέ να κίνητρο ,
ο βασιλιάς θυμήθηκε.
Θυμήθηκε πως αυτός ο άνθρωπος , που τώρα θεωρούσε
τον καλύτερό του φίλο, είχε υπάρξει μισητός
εχθρός του .
Θυμήθηκε το σχέδιο που είχε οργανώσει για να τον
σκοτώσει .
Και συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει
να κρατάει αυτό το μυστικό χωρίς να αισθάνεται υποκριτής.
Ο βασιλιάς μάζεψε το κουράγιο του και πήγε μέχρι
το δωμάτιο του μάγου. Χτύπησε την πόρτα και , μόλις
μπ ήκ ε , είπε:
« Αδελφέ μου , έχω κάτι να σου πω που μου βαραίνει
το στήθος .»
« Μίλα » είπε ο μάγος, « αλάφρωσε την καρδιά σου.»
«Τη νύχτα που σε κάλεσα σε δείπνο και σε ρώτησα
για το θάνατό σου , δεν ήθελα να μάθω τίποτα για το
μ έλλον σου. Σχεδίαζα να σε σκοτώσω ό,τι κι αν μου απαντούσες.
Ήθελα ο απρόσμενος θανατός σου να απομυθοποιούσε
τη φήμη σου ως μαντη. Σε μισούσα γιατί όλοι
σε αγαπούσαν ... Ντρέπομαι τόσο ... »
Ο βασιλιό.ς εισέπνευσε βαθιό. και συνέχισε :
« Εκείνη τη νύχτα δεν τόλμησα να σε σκοτώσω , και
τώρα που είμαστε φίλοι -παραπανω από φίλοι· αδελφοί
με τρομοκρατεί η σκέψη όλων όσα θα είχα χασει
αν το είχα κανει. Σημερα αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να
συνεχίσω να σου κρύβω την ντροπή μου. Είχα αναγκη
να σου τα πω όλα αυτό. για να με συγχωρήσεις ή να με
απορρίψεις, αλλό. χωρίς απατες. »
Ο μαγος τον κοίταξε και του είπε :
«Άργησες πολύ μέχρι να μπορέσεις να μου το πεις.
Αλλα, όπως και να 'χει, χαίρομαι που το έκανες. .. Αυτό
θα μου επιτρέψει να σου πω ότι το ήξερα ήδη. Όταν μου
έκανες εκείνη την ερώτηση και χαίδεψες με το χέρι σου
τη λαβή του σπαθιού σου, ήταν τόσο ξεκαθαρη η πρόθεσή
σου, που δεν χρειαζόταν να είμαι μαντης για να καταλαβω τι σκεφτόσουν να κανεις. »
Ο μαγος χαμογέλασε και ακούμπησε το χέρι του
στον ώμο του βασιλια .
« Σαν δίκαιη ανταμοιβη για την ειλικρίνεια σου,
οφείλω να σου πω ότι κι εγώ σου είπα ψέματα. Σου ομολογώ
ότι επινόησα αυτήν την παραλογη ιστορία για τον
θανατό μου πριν απ' τον δικό σου, για να σου δώσω ένα
μαθημα. Ένα μαθημα που δεν είχες μπορέσει να μαθεις
μέχρι σήμερα . "Ισως να είναι το πιο σημαντικό απ ' ό σα
σου έχω διδαξει.
»Πορευόμαστε στη ζωή απορρίπτοντας με βδελυγμία
χαρακτηριστικά των άλλων, ή ακόμα και δικά μας, που
Ο ε ωρούμε ευτελή, απειλητικά ή άχρηστα ... Όμως, αν
καθόμασταν λίγο να το σκεφτούμε, θα καταλαβαίναμ
ε πόσο δύσκολο θα μας ηταν να ζήσουμε χωρίς αυτά
που πολλές φορές περιφρονούμε.
» Ο θάνατός σου, αγαπημένε μου φίλε, θα έρθει ακριβώς
τ ην ημέρα του θανάτου σου, κι οuτε ένα λεπτό νωρίτε ρα.
Ε ίναι σημαντικό να ξέρεις ότι εγώ είμαι γ έ ρος, και η δική
μ ο υ μέρα μάλλον πλησιάζει. Δεν υπάρχει κανένας λόγος
να σκέφτεσαι ότι η δική σου αποχώρηση θα πρέπει να
ε ίναι δεμένη με τη δικιΊ μου. Είναι οι ζωές μας που συνδέθηκαν,
όχι οι θάνατοί μας. »
Ο βασιλιό.ς και ο μάγος αγκαλιάστηκαν και γιόρτασαν
πίνοντας στην εμπιστοσύνη που τους ενέπνεε εκείνη η
σ χέση που είχαν χτ ίσει μαζί.
Ο μύθος λέει πως,
ανεξηγητα,
την ίδια εκείνη νύχτα ,
ο μάγος. ..
πέθαν ε στο ν ύπνο του .
Ο βασιλιάς έμαθε την κακη είδηση την επόμενη μ έ ρα
κ αι αισθό.νθηκε εγκαταλ ε λειμμέν ο ς. Δ ε ν αγωνιούσε σ τη
τη σκέψη του δικού του θανό.του , καθώς είχε μάθει από
το μάγο να ζει απελευθερωμένος από την ιδέα της παραμονής
του σε τούτον εδώ τον κόσμο.
Ήταν θλιμμένος για το θάνατο του φίλου του. Εξαι τίας
ποιας παράξενης σύμπτωσης είχε μπορέσει ο βασιλιάς
να μιλήσει στο μάγο γι' αυτό το θέμα, ακριβώς τη
νύχτα του θανάτου του;
Είναι πιθανό, με τρόπο ανεξήγητο, ο μάγος να είχε
επηρεάσει τιc; καταστάσεις ώστε ο βασιλιάς να μπορ έσε ι
να του εξομολογηθεί το μυστικό του και να απελευθερωθεί
από το φόβο του να πεθάνει την επόμενη μέρα.
Ήταν μια τελευταία πράξη αγάπης για να τον λυτρώσει
από τουc; αλλοτινούς του φόβους ...
Λένε πωc; ο βασιλιάς σηκώθηκε κι έσκαψε με τα ίδια
του τα χέρια έναν τάφο για τον φίλο του στον κήπο,
κάτω απ ' το παράθυρό του.
Έθαψε εκεί το σώμα του, και την υπόλοιπη μέρα την
πέρασε δίπλα στο βουναλάκι με το χώμα, να κλαίει όπωc;
κλαίμε μόνο τους πολύ αγαπημένους μαc; που χάθηκαν.
Και, μόλις έπεσε η νύχτα, ο βασιλιάς επέστρεψε στο
δωμάτιό του.
Λέει ο μύθος πωc; την ίδια εκείνη νύχτα, είκοσι τέσσερις
ώρεc; μετά το θάνατο του μάγου, ο βασιλιάς πέθανε στο
κρεβάτι του ενώ κοιμόταν .. .
Ίσως ήταν σύμπτωση .. .
Ίσως ηταν ο πόνος ...
Ίσως για να επιβεβαιώσει την τελευταία διδαχή του
δασκάλου του.
No comments:
Post a Comment